Οι δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι ασφαλιστικές εταιρείες στην Ελλάδα, κυρίως λόγω της μειωμένης παραγωγής, έχουν αρχίσει να επηρεάζουν σημαντικά πλέον τον τρόπο που διαχειρίζονται τις συνεργασίες τους με πράκτορες και μεσίτες.
Μαθαίνουμε ότι κάποιες από τις ονομαζόμενες μεγάλες και διεθνείς εταιρείες “χαλαρώνουν” τις μέχρι πρότινος αυστηρές διαδικασίες τους στην ανάληψη και τη διαχείριση κινδύνων και προχωρούν ευκολότερα σε διευκολύνσεις για επιλεγμένους συνεργάτες τους.
Οι αυστηρότατες διαδικασίες διεθνών προδιαγραφών αφήνονται –έστω και προσωρινά– στην άκρη, υπό την …απειλή των δυσκολιών που αντιμετωπίζουν οι συνεργάτες, αφενός, να διατηρήσουν τα συμβόλαια υπαρχόντων πελατών και, αφετέρου, να φέρουν νέα στην εταιρεία.
Η αποτυχία ή επιτυχία των πρακτικών αυτών θα φανεί στο άμεσο μέλλον. Καθοριστικό θα είναι, βέβαια, και το εάν πίσω από κάθε ανάλογη κίνηση βρίσκεται κάποιος υπεύθυνος σχεδιασμός ή μόνον προσωπικές επιλογές συγκεκριμένων ανθρώπων…
Μαθαίνουμε, επίσης, πως κάποιες εταιρείες δέχονται να αναλάβουν τα χαρτοφυλάκια ανεξάρτητων διαμεσολαβητών, παρότι γνωρίζουν πως οι τελευταίοι έχουν μεγάλες οικονομικές εκκρεμότητες με ανταγωνιστικές ασφαλιστικές εταιρείες ή ακόμα και με πελάτες τους. Τώρα, αν αυτό συμβαίνει ξεκάθαρα λόγω μιας οπορτουνιστικής προσέγγισης εκ μέρους των συγκεκριμένων εταιρειών ή γιατί ελπίζουν ότι θα εισπράξουν με αυτούς τους τρόπους κάποια από τα χρήματα που οφείλονται και στις ίδιες, λίγη σημασία έχει, καθώς το φαινόμενο πλήττει, εμμέσως, την αγορά ως σύνολο.
Μ’ αυτά και μ’ αυτά πληθαίνουν οι φωνές των διαμεσολαβητών –εκτός συλλογικών οργάνων ως επί το πλείστον– που απορούν και διαμαρτύρονται γιατί δεν προχωράει επιτέλους η εφαρμογή του περιβόητου «Τειρεσία», μήπως και με αυτόν τον τρόπο ξεκαθαρίσει λίγο το τοπίο, σε μια αγορά που δυσκολεύεται να αυτορυθμιστεί.
Κλείνοντας, σημειώνουμε ότι τα …φαινόμενα είναι πολύ πιο εξόφθαλμα, ενίοτε και προκλητικά, όταν μιλάμε για την επαρχία.
