Απλή και άμεση στο λόγο της, δυναμική και με πάθος, η κυρία που φιλοξενεί αυτό το μήνα η στήλη ατενίζει το μέλλον με την αισιοδοξία του ανθρώπου που ξέρει πώς μόνο όταν πας κόντρα στο ρεύμα, αντί να το αφήσεις να σε οδηγήσει εκείνο, μπορείς να αλλάξεις τα πράγματα. Και αυτό προσπαθεί να κάνει τόσο μέσω της δουλειάς της όσο και μέσω της ενασχόλησης με τα κοινά, ως Γενική Γραμματέας του ΣΠΑΤΕ.
Η επαφή της Μαρίας Δημητριάδη με τον ασφαλιστικό χώρο έγινε από τα μαθητικά της ακόμα χρόνια, όταν στις καλοκαιρινές διακοπές βοηθούσε στο γραφείο του πατέρα της. «Ο Κωνσταντίνος Δημητριάδης ήταν από τα μεγαλύτερα agency της Ασπίδας την καλή εποχή της εταιρείας, επί Ταμπουρά, και ο άνθρωπος που μου έμαθε πάρα πολλά για τη δουλειά», μας λέει με την περηφάνια της κόρης, αλλά και της μαθήτριας που αναγνωρίζει στο δάσκαλο την προσφορά του.
Πιο εντατικά ασχολήθηκε με το επάγγελμα κατά τη διάρκεια των σπουδών της και όταν τελείωσε εργάστηκε για ένα διάστημα ως διοικητικό στέλεχος στην Εστία. «Η εταιρεία δεν υπάρχει πια, αλλά για μένα ήταν μεγάλο σχολείο», επισημαίνει. Εκεί έμεινε μέχρι το 1996, οπότε ανέλαβε το πρακτορείο. στην αρχή μαζί με τον πατέρα της και στη συνέχεια, όταν αυτός σταμάτησε για λόγους υγείας, μόνη της. «Δεν έχω άλλο επάγγελμα, αυτό είναι», μας λέει η κα Δημητριάδη, η οποία πιστεύει ότι οι διαμεσολαβητές πρέπει να είναι αποκλειστικής απασχόλησης, καθαροί και προσηλωμένοι στο έργο τους.
Το έργο αυτό για την ίδια δεν σημαίνει παραγωγή και βραβεύσεις: «Η καταξίωση και η ευχαρίστηση για μένα είναι όταν ο πελάτης νιώθει ευχαριστημένος και ικανοποιημένος από τη συνεργασία μας. Και αυτό συμβαίνει όταν έρθει η ώρα να γίνει πράξη αυτό που του έχω υποσχεθεί μέσω του συμβολαίου που έχει συνάψει». Στο πλαίσιο αυτό, προτεραιότητά της, όπως επισημαίνει, ήταν πάντα να βοηθήσει τον πελάτη να φτιάξει ένα συμβόλαιο το οποίο, αφενός, θα ανταποκρίνεται στις ανάγκες του και, αφετέρου, θα μπορεί να το διατηρήσει για όλα τα χρόνια του. Η αξία αυτής της επιλογής και του τρόπου δουλειάς φάνηκε ιδιαίτερα τα τελευταία 2,5 χρόνια, που η διαρροή συμβολαίων, ειδικά στους κλάδους ζωής και αυτοκινήτου, είναι πολύ μεγάλη. «Αυτό το πολύ βαρύ για όλους διάστημα, δεν είχα ακυρώσεις, ειδικά στον κλάδο ζωής, όπως άλλοι συνάδελφοι. Οι πελάτες μου με υποστηρίζουν και στέκονται δίπλα μου».
Δεν μπορεί να πει το ίδιο και για την υποστήριξη των ασφαλιστικών εταιρειών, τόσο προς τους διαμεσολαβητές όσο και προς τον ίδιο το θεσμό της ασφάλισης. Όπως διαπιστώνει: «Αντικειμενικές δυσκολίες στον κόσμο υπάρχουν, όμως, ακριβώς τώρα είναι η στιγμή που οι ασφαλιστικές εταιρείες, ως Ένωση αλλά και η κάθε μία ξεχωριστά, θα πρέπει να βγουν δυναμικά προς την κοινωνία και να υποστηρίξουν το θεσμό και τα χαρτοφυλάκιά τους, προβάλλοντας την ανάγκη της ασφάλισης στη σημερινή εποχή και τα αρνητικά του να κυκλοφορεί κάποιος ανασφάλιστος ή να διακόπτει το συμβόλαιο ζωής του».
Εκείνο που, επίσης, διαπιστώνει και το οποίο δεν βοηθάει στην προώθηση του θεσμού είναι το γεγονός ότι υπάρχουν εταιρείες που χρησιμοποιούν αυτό το κακό κλίμα, για να απαλλαγούν από κάποια …ασύμφορα ασφαλιστήρια, κυρίως υγείας, αλλά και ζωής με υψηλά επιτόκια. Η ίδια είναι κάθετη: «Καμιά εταιρεία δεν θα με αναγκάσει να σπάσω συμβόλαιο πελάτη μου, επειδή, κινούμενη κάποια στιγμή καθαρά πωλησιακά, δεν υπολόγισε τον κίνδυνο που αναλαμβάνει, και τώρα βλέπει ότι δεν τη συμφέρει», τονίζει, επισημαίνοντας ότι όποιοι διαμεσολαβητές το κάνουν είτε δεν είναι επαγγελματίες είτε εκβιάστηκαν. «Και στη μία, όμως, και στην άλλη περίπτωση», προσθέτει, «φέρουν ευθύνες, γιατί δεν επιδεικνύουν το ψυχικό σθένος και την επαγγελματική συνείδηση που απαιτείται και δεν ανταποκρίνονται στο ρόλο τους. Ο ρόλος αυτός επιβάλει ο πελάτης να είναι η αρχή και το τέλος».
Η προσπάθεια εξυγίανσης της αγοράς βρίσκει σύμφωνη την κα Δημητρίαδη: «Το περιβάλλον που υπήρχε μέχρι πρότινος τα έδινε όλα προς άγραν παραγωγής. Τώρα που διανύουμε μία περίοδο οικονομικής κρίσης πρέπει να μαζευτούμε· συμφωνώ. Όμως, αυτό δεν μπορεί να γίνει με τόση βία και σίγουρα όχι με θυσία δική μας», επισημαίνει αναφερόμενη στο προωθούμενο σχέδιο του Ασφαλιστικού Τειρεσία, το οποίο θεωρεί ότι, όπως έχει στηθεί, δεν προστατεύει το διαμεσολαβητή από τις αδικίες: «Θα τίθεσαι εντός Τειρεσία, γιατί δεν είσαι καλός συνεργάτης ή γιατί δεν είσαι “καλό παιδί”», αναρωτιέται, για να αναφερθεί στη συνέχεια στις ευθύνες και των ίδιων των εταιρειών για την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί: «Όλοι γνωρίζουμε ποιοι μεταφέρουν παραγωγές και βραβεύονται, ποιοι μεταφέρουν παραγωγές και πριμοδοτούνται. Όλοι γνωρίζουμε ότι το κλείσιμο της Ασπίδας έδωσε πάρα πολλά λεφτά σε κάποιους και κάποιους άλλους, κυρίως τους καταναλωτές, τους άφησε στο έλεος του Θεού. Ακόμα και σήμερα, που η αγορά μιλά για εξυγίανση, υπάρχουν εταιρείες που από τη μια καταγγέλλουν συμβάσεις διαμεσολαβητών, γιατί καθυστερούν να αποδώσουν ασφάλιστρα, και την ίδια στιγμή έρχονται άλλες και τους εντάσσουν στο δίκτυό τους, εξοφλώντας τους αυτά τα ασφάλιστρα».
Για την κα Δημητριάδη, λοιπόν, δεν είναι τα ανείσπρακτα, που δημιουργούν το πρόβλημα, «είναι το αυξημένο κόστος λειτουργίας των ίδιων των εταιρειών, είναι ο μη σωστός τρόπος επένδυσης των αποθεματικών και τα λοιπά έξοδα, τα οποία δεν τα γνωρίζουμε και ούτε θα τα μάθουμε ποτέ. Τις εταιρείες ποιος τις ελέγχει για όλα αυτά;», αναρωτιέται.
Η προφανής απάντηση είναι η ΤτΕ, αλλά η κα Δημητριάδη προσεγγίζει διαφορετικά τα πράγματα. Αφενός, πιστεύει ότι όποια εξυγίανση γίνει, θα γίνει όταν οι ίδιες οι εταιρείες αποφασίσουν να αλλάξουν νοοτροπία και να λειτουργήσουν διαφορετικά, αφετέρου, θεωρεί ότι η υπαγωγή της εποπτείας στην ΤτΕ αναγκάζει την ασφαλιστική αγορά να λειτουργεί με τραπεζικούς κανόνες, απομακρύνοντάς την από τον κοινωνικό της προσανατολισμό: «Η ασφάλιση βασίζεται στην ανθρώπινη επαφή και την εμπιστοσύνη. Αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε. Η ασφαλιστική εταιρεία δεν είναι μία επιχείρηση που μετράει απλά αριθμούς. Οι αριθμοί χρειάζονται, για να εκτιμηθεί ο κίνδυνος, για να τιμολογηθεί, και εν τέλει να αποζημιωθεί ο πελάτης. Όμως, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους, με ζωή, υγεία, περιουσία, με θάνατο, με ατύχημα. Όλα αυτά δεν είναι μόνο αριθμοί».
Υπό αυτό ακριβώς το πρίσμα βλέπει και το μέλλον της αγοράς η κα Δημητριάδη, μέλλον για το οποίο είναι αισιόδοξη, φτάνει, όπως επισημαίνει, οι εταιρείες να ξαναβρούν τον κοινωνικό τους προσανατολισμό, να αποδεχτούν και να αναδείξουν την αξία του διαμεσολαβητή και μαζί μ’ αυτούς να κοινωνήσουν στον κόσμο την αξία της ασφάλισης. Εξίσου απαραίτητη θεωρεί και την αλλαγή των προσώπων που ηγούνται: «Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν άλλα οράματα, βλέπουν πιο μακριά, έχουν άλλες αξίες και έχουν και άλλες προσλαμβάνουσες και πρέπει να τους δοθούν ευκαιρίες. να πάψει να τους απορροφά το σύστημα», τονίζει, εκφράζοντας την πεποίθηση ότι: «εμείς θα φωνάζουμε για όλα αυτά και στο τέλος θα ακουστούμε».
Άλλωστε, όπως πολύ συχνά λέει και στη φοιτήτρια κόρης της που σκέφτεται ν’ ακολουθήσει το επάγγελμα: «Μόνο όταν πηγαίνεις κόντρα στο ρεύμα, όταν δεν το αφήνεις να σε πάει όπου θέλει εκείνο, μόνο έτσι θα αλλάξεις τα πράγματα».