Επιτέλους, οι Ασφαλιστές ας αποκόψουν τον ομφάλιο αυτόν λώρο!
Μας προκαλεί εξαιρετική εντύπωση η εμμονή στο παραδοσιακό σύστημα, που θέλει τους ασφαλιστές εξαρτημένους με τον συγκεκριμένο ασφαλιστικό κλάδο.
Ο κλάδος ασφάλισης αστικής ευθύνης χερσαίων οχημάτων έχει καταστεί στη χώρα μας ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΟΣ εδώ και 35 χρόνια! Επί δεκαετίες, λοιπόν, εξέθρεψε επαγγελματίες, τους ανέδειξε οικονομικά αλλά και τους αχρήστευσε ασφαλιστικά. Τους παρείχε εύκολο τρόπο προσπορισμού εργασιών, με ανεξέλεγκτη τιμολόγηση και κατά το δοκούν προμήθειες, αντισυμβατικές με τη θεωρία εκτίμησης των κινδύνων και άλλες πολλές βασικές αρχές που διέπουν τις εμπράγματες ασφαλίσεις. Υπήρξε ο κλάδος-όχημα παράλογων, καθόλου θεμιτών, ασφαλιστικά, επιβαρύνσεων. Τέλη και φόροι αλλά και “δικαιώματα” φορτώθηκαν στα ασφάλιστρα αυτοκινήτων, όχι μόνον από τις ασφαλιστικές εταιρείες αλλά και από το Κράτος, το Ταμείο Εθνικής Οδοποιίας, κ.ά., και έτσι εκμεταλλεύτηκαν στο έπακρο τον νομικά κατοχυρωμένο και ηθικά επιβεβλημένο, λόγω της μαζικότητάς του, θεσμό.
Η “ευκαιρία” της υποχρεωτικής ασφάλισης της αστικής ευθύνης χερσαίων οχημάτων αξιοποιήθηκε προκειμένου να δημιουργηθούν κι άλλοι σχετικοί ασφαλιστικοί κλάδοι, οι οποίοι αν και δεν είναι υποχρεωτικοί, αναπτύχθηκαν και εισφέρουν σημαντικά ποσά ασφαλίστρων και προμηθειών.
Η όλη εξέλιξη, ειδικά στη χώρα μας, “επέτρεψε” σε επαγγελματίες ασφαλιστές να εφησυχάσουν και να αφοσιωθούν αποκλειστικά ή κυρίως στο Σύστημα. Σύστημα που δομείτο με αποκλειστική την ευθύνη των ασφαλιστικών εταιρειών, αλλά ποτέ δεν απέκλειε τους διαμεσολαβούντες από την αμοιβή της διαμεσολάβησης. Μόνη εξαίρεση, και αυτή όχι καθολική, τα δικαιώματα συμβολαίου!
Ατόνησαν έτσι τα επαγγελματικά χαρακτηριστικά των διαμεσολαβούντων και εξελίχθηκαν εκείνα που αφορούσαν στην εισπρακτική διαχείριση και την οργάνωση των Γραφείων.
Η γενιά των Ελλήνων ασφαλιστών που ασπάστηκε και υπηρέτησε τη λογική της “εύκολης” επαγγελματικής ανέλιξης, με κύρια ή και μόνη δραστηριοποίηση στον κλάδο αυτοκινήτων, αποτελεί την πλειοψηφία των ανεξάρτητων ενασχολούμενων με τη διαμεσολάβηση σήμερα (εννοώ τους ασφαλιστικούς πράκτορες).
Σήμερα η ασφάλιση αυτοκινήτων, πέραν της υποχρεωτικής κάλυψης αστικής ευθύνης, εμπεριέχει σαν δραστηριότητα την κάλυψη των χερσαίων οχημάτων για ίδιες υλικές ζημιές, κλοπή, φυσικές καταστροφές, τρομοκρατικές ενέργειες, θραύση κρυστάλλων, κ.ά., που σαφώς δεν εμπίπτουν στη νομοθετημένη υποχρεωτική κάλυψη.
Οι μη υποχρεωτικές καλύψεις, αντικειμενικά, είναι προαιρετικές και προσφέρονται προς πώληση στους Καταναλωτές από τους Ασφαλιστές. Οι καλύψεις αυτές δεν αγοράζονται, παρά μόνον πωλούνται, εφόσον δεν είναι καθολικού ενδιαφέροντος.
Θεωρητικά, μεγάλο ασφαλιστικό πλεονέκτημα της ασφάλισης των αυτοκινήτων και για τον διαμεσολαβητή αποτελεί η πρόσβαση στον πελάτη.
Η συμπεριφορά του ασφαλιστή στην τυπική ασφαλιστική εξυπηρέτηση του πελάτη, πάντα θεωρητικά, επιτρέπει σε αυτόν (τον ασφαλιστή) να ενημερώσει και να προτείνει και άλλα ασφαλιστικά προϊόντα και υπηρεσίες, που θα ενισχύσουν το χαρτοφυλάκιό του και θα διαπαιδαγωγήσουν τον πελάτη να χρησιμοποιήσει το εργαλείο της ασφαλιστικής κάλυψης, ατομικά και επιχειρηματικά.
Πόσοι, όμως, ασφαλιστές έκαναν χρήση και αξιοποίησαν αυτή την αντικειμενική δυνατότητα;
Η παραγωγή των κλάδων σχετικά με τα αυτοκίνητα (αστικής ευθύνης χερσαίων οχημάτων και χερσαίων οχημάτων) ανήλθε το 2014 σε περίπου 1,1 δις ευρώ και ποσοστό περίπου 58% του συνόλου των ασφαλίσεων κατά Ζημιών, οι οποίες –σημειωτέον– περιλαμβάνουν 15 ακόμα κλάδους ασφάλισης!!!
Οι ασφαλιστικές εταιρείες στην Ελλάδα, τα τελευταία χρόνια, για τους γνωστούς σε όλους μας λόγους, μειώθηκαν σε απόλυτο αριθμό από 105 το 2000 σε 65 στο τέλος του 2014. Παράλληλα, οι ασφαλιστικές εταιρείες άρχισαν μεθοδικά και παρά τις αντιδράσεις των διαμεσολαβούντων να μεθοδεύουν direct προσκτήσεις, να ομαδοποιούν με τη λογική της ασφάλισης στόλων τα ασφάλιστρά τους, να προσφέρουν τιμολογιακές εκπτώσεις σε “ιδιαίτερα” χαρτοφυλάκια και να “θίγουν” με πολλούς και διάφορους τρόπους τα κεκτημένα των διαμεσολαβούντων.
Οι διαμεσολαβούντες αντιδρούσαν, συμβιβάζονταν, συρρικνώνονταν και αυτοί σε απόλυτους αριθμούς και μετέρχονταν διάφορες μεθόδους, που έφτασαν στις μέρες μας στην “καταφυγή” τους στις ασφαλιστικές εταιρείες Ελεύθερης Παροχής Υπηρεσιών, που οι ίδιοι τις περισσότερες φορές εκπροσωπούν.
Πολύ μελάνι έχει χυθεί για να περιγραφούν οι δονήσεις που ταλανίζουν την ελληνική ασφαλιστική αγοράαπό τον … “τριακονταετή πόλεμο” μεταξύ ασφαλιστικών εταιρειών και διαμεσολαβούντωνγια το χρυσόμαλλο δέρας της ασφάλισης αυτοκινήτων.
Εν τω μεταξύ, η πίτα των Ασφαλίστρων συνεχώς μειώνεται, τόσο στις ασφαλίσεις κατά Ζημιών όσο και στις ασφαλίσεις Ζωής.
Η ελληνική οικονομία, κατά τις πιο αισιόδοξες προβλέψεις, μέχρι και το έτος 2030, δηλαδή δεκαπέντε χρόνια από σήμερα, δεν πρόκειται να έχει ρυθμούς ανάπτυξης ικανούς για αλλαγή κλίματος και συνθηκών.
Μήπως οι διαμεσολαβούντες πρέπει να αναζητήσουν την επιβίωσή τους σε ρεαλιστικότερους ορίζοντες του ελληνικού ασφαλιστικού τοπίου;
Μήπως οι διαμεσολαβούντες πρέπει να συμπτύξουν τις δυνάμεις τους και να συγκεντρωθούν σε άλλα πεδία δράσης, πέραν των θνησιγενών;
Μήπως οι ασφαλιστικές εταιρείες, οι οποίες χωρίς τους διαμεσολαβούντες θα εξαφανιστούν, αντί να αντιστρατεύονται τα συμφέροντά τους σε πεδία άνυδρα και έρημα, πρέπει να συνεργαστούν πιο στενά μαζί τους για να τους κατευθύνουν στρατηγικά σε άλλους ορίζοντες;
Μήπως λέμε…
Και για το επιμύθιον: Γ. Χατζηθεοδοσίου, στο Broker’sTime, No 42, σελ. 9: «(…) είναι ευδιάκριτο ότι οι ευκαιρίες για το επάγγελμα του διαμεσολαβητή είναι πολλές.
Απαιτείται όμως και δραστηριοποίηση από την πλευρά του ώστε να τις αξιοποιήσει (…)».
Δ.Ρ.
