Όποια επιχείρηση δεν έχει συνειδητοποιήσει ότι η κρίση είναι υπαρκτή και ότι έρχονται σοβαρές ανακατατάξεις, θέτει τον εαυτό της πολύ σύντομα εκτός του προσκηνίου της αγοράς. Η περίοδος που διανύουμε περιλαμβάνει έντονες ανακατατάξεις, οι οποίες, εκτός από την ίδια τη χώρα μας, αφορούν και την κάθε επιχείρηση χωριστά. Πλέον, η εφαρμογή νέων μοντέλων Management αποτελεί επιτακτική ανάγκη για τις επιχειρήσεις που δεν θέλουν απλά να επιβιώσουν, αλλά να αναδειχθούν.
Οι επιχειρήσεις που έχουν ανακαλύψει πώς να μαθαίνουν γρήγορα, διατηρώντας ταυτοχρόνως και πρότυπα υψηλής ποιότητας, είναι εκείνες που θα πάνε μπροστά.
Σύμφωνα με έρευνες, τα πρότυπα Management που εφαρμόζονται σήμερα, βασίζονται στα δεδομένα μιας βιομηχανικής εποχής, όπου η παραγωγή έπαιζε κυρίαρχο ρόλο και η παρακολούθηση της αποδοτικότητας των εργαζομένων ήταν απλή υπόθεση. Τα κίνητρα που δίνονταν από τους εργοδότες και τους προϊστάμενους βασίζονταν στην ανταμοιβή, δηλαδή στις υψηλότερες απολαβές, ανάλογες με την παραγωγικότητα του κάθε υπαλλήλου, και στην τιμωρία, στις επιπλήξεις ή ακόμα και στην απειλή με απόλυση, για την παρακίνησή τους. Αρκετοί έχετε ακούσει τη Φροϋδική «αρχή της απόλαυσης», σύμφωνα με την οποία τα ανθρώπινα όντα έχουν την τάση να αναζητούν την απόλαυση και να αποφεύγουν τον πόνο. Αυτές οι στρατηγικές, αν και ήταν επιτυχείς, κατέληξαν στο να δημιουργήσουν ένα υπόγειο κλίμα φόβου.
Με την άνοδο των οργανισμών που βασίζονται στη γνώση, στη σημερινή εποχή των πληροφοριών, το παλιό μοντέλο δουλειάς, αυτό της βιομηχανικής εποχής, αδυνατεί πλέον να λειτουργήσει για πολλούς λόγους. Κατ’ αρχάς, η αποδοτικότητα των εργαζομένων δεν είναι δυνατόν πλέον να μετρηθεί με απλούς τρόπους, όπως π.χ. βάσει του αριθμού των ωρών εργασίας, αλλά καθορίζεται από περισσότερους παράγοντες, οι οποίοι είναι ανεπίδεκτοι επιτήρησης, όπως ο έξυπνος πειραματισμός, οι ευφυείς ιδέες, οι διαπροσωπικές δεξιότητες και η αντοχή ενώπιον αντίξοων συνθηκών. Οι εταιρίες, συνεχίζοντας να αντιμετωπίζουν την εκτέλεση με την παραδοσιακή στεγνή της έννοια, πέφτουν σε προβλέψιμες παγίδες και τελικά καταλήγουν να σαμποτάρουν τον ίδιο τους τον εαυτό.
Βλέποντας το φαινόμενο επιμεριστικά σε κάθε εργαζόμενο, αυτός ο φόβος είναι τελείως αντιπαραγωγικός. Σημαντικές πληροφορίες δεν φτάνουν στην κορυφή της ιεραρχίας, καθώς οι εργαζόμενοι εκλαμβάνουν το μήνυμα πως η ταχύτητα, η αποδοτικότητα και το αποτέλεσμα είναι αυτά που μετρούν και διστάζουν να σπαταλήσουν το χρόνο των προϊσταμένων τους. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να μην προσφέρουν ιδέες ή να μην εκφράζουν ανησυχίες, πολλές φορές ακόμα να μη διατυπώνουν καν ερωτήσεις, αφού το θεωρούν πλέον επικίνδυνο. Κρατούν για τον εαυτό τους όχι μόνο τα άσχημα νέα αλλά και τις καινούργιες ιδέες, εξαιτίας της πεποίθησής τους πως οι ανώτεροί τους δίνουν έμφαση στην άψογη και έγκαιρη εκτέλεση.
Υπάρχουν απλές τεχνικές που μπορεί να χρησιμοποιήσει κάθε προϊστάμενος, ώστε να κάνει τους υφισταμένους του να αποφύγουν αυτό το τέλμα απόδοσης.
Σημαντικότερη όλων είναι η ειλικρίνεια απέναντί τους. Θα πρέπει να αξιοποιείται κάθε ευκαιρία για την κοινοποίηση ευχάριστων αλλά και δυσάρεστων νέων. Με αυτόν τον τρόπο οι υπάλληλοι αισθάνονται ομαδοποιημένοι απέναντι στις δυσκολίες και δρουν αποφασιστικότερα προς όφελος της ομάδας αλλά και της εταιρίας κατ’ επέκταση.
Η χρήση των απειλών πρέπει να αποφεύγεται, καθώς δεν πρόκειται να πετύχει σε καμία περίπτωση μακροχρόνια αποτελέσματα. Ο εργαζόμενος θα πρέπει να αισθάνεται ασφαλής και ήρεμος. Ο φόβος και η ανησυχία επιδρούν ανασταλτικά στην απόδοσή του. Επίσης, θα πρέπει να εστιάζει σε μακροπρόθεσμους στόχους. Ακόμα και στην περίπτωση μείωσης των δραστηριοτήτων τους, θα πρέπει να στραφούν σε άλλα τμήματα της εταιρείας, μαθαίνοντας νέες πτυχές της δουλειάς.
Το χιούμορ βοηθάει στην ψυχολογία όλων, πόσο μάλλον σε τέτοιες περιόδους. Οι άνθρωποι που μπορούν να γελούν μαζί και να διασκεδάζουν λίγο στη δουλειά τους, στατιστικά βελτιώνουν την πνευματική τους ευμάρεια.
Δίνοντας κίνητρα και χρησιμοποιώντας απλές τεχνικές, μπορούμε να είμαστε βέβαιοι πως θα διορθωθούν τα πράγματα, οι υπάλληλοί μας θα είναι καλύτερα ενημερωμένοι και καταρτισμένοι πάνω στη συνολική εικόνα της δουλειάς, θα εργάζονται ομαδοποιημένοι, κάτω από το πρίσμα της ευγενούς άμιλλας και σίγουρα περισσότερο μάχιμοι, έχοντας περάσει πλέον από τα δύσκολα.
Η μάθηση των εργαζομένων πρέπει να αποτελεί σταθερά αυξανόμενη θέση κόστους για κάθε επιχείρηση, ανεξάρτητα του μεγέθους της και σε καμία περίπτωση, ακόμη και έκτακτη όπως η σημερινή, δεν θα έπρεπε να αντιμετωπίζεται η εκπαίδευση ως σπατάλη χρόνου. Άλλωστε, χρόνος (ειδικά για τους εργαζόμενους) και πόροι (για τις εταιρείες) ποτέ δεν θα υπάρχουν!
Η πρόκληση ή, αν θέλετε, ο προβληματισμός είναι να καταλάβουμε τη σχέση μεταξύ του διαθέσιμου χρόνου για γνώση-εκπαίδευση και της επιθυμίας για επιχειρηματική εξέλιξη…
www.AnastasiouD.gr,
info@AnastasiouD.gr
